SEVAL&UÇKUN
Meslek grubu ne olursa olsun, büyüdüğünde halen çocukluğu kadar temiz kalan insanlar bu şiirde sadece çocukluğunu arasın…
Diğerleri kaybettikleri değerlerini…
KİRLETİKLERİ ÇOCUKLUĞUNU...
Bir ıssız adada
Bir dağ başında
Bir ormanın sonsuzluğunda
Ve yahut bir çölün ortasında
Yaşamak isterdim hep çocukluğumda
Sonradan öğrettiler bana
Yalan söylemeyi,
İftirayı, ihaneti,
Her gün yeni bir şey öğrettiler
Karşılığında pamuk şekerimi aldılar elimden
Kırdılar tahta beşiğimi
Çocukluğumu aldılar benden...
Ben, her şeyi büyüyünce gördüm kısacası
Savaşları, silahı
Kalem tutan ellerin kurşuna dizilişini
Faili meçhul cinayetleri,
Yakılan kitapları
Oynayan oyunları
Şimdi oyuna dâhil olmamı istiyorlar büyüdüm diye
Bense yeniden çocuk olmayı?
Ben kötülüğü büyüklerimden öğrendim
Hor görmeyi, ezmeyi,
Hırsızlığı, arsızlığı
Vicdansızlığı,
Adaletsizliği,
Büyüdükçe işledim, hesabı verilmeyecek günahları
Ben insanları hep aynı bilirdim çocukken
“Yaratılanın en üstünü” diye
Büyütmüşüm fazlasıyla gözümde
Ne çok aşağılık, küçük insan varmış meğerse
Büyüyünce anladım...
Ben sadece çocukların ağladığını bilirdim
Oysa ne çok gözyaşı varmış karanlık duvarların içinde
Ne çok ananın gözyaşına tanık oldum
Çocuklarının tabutunda...
Ben çocukken çok düşüp kalktım
Bütün çocuklar gibi
Dimdik ayakta durabilmek için düşüyorduk, biliyorum
Sonradan çok eğdiler dünün çocuklarını
Ben hala eğilmedim
Zulmün karşısında...
Ben, doktorun hastanede olduğunu bilirdim
Büyüdüğümde ne çok klinik gördüm
Ben, can-kurtaran bilirdim beyaz önlüğü
Meğerse
Çoğu mecburen giyiyormuş o elbiseyi...
Ben, polisin karakolda olduğunu düşlerdim
Sonradan ne çok cop yedim sokak ortasında,
İşkence hanelerde...
Ben avukat olmak istiyordum çocukken
Doğrunun yanında zannederdim, cüppeli adamı
Büyüyünce öğrendim ki
En çok yalan mahkemelerde söylenirmiş
Hâkim karşısında...
Ben ticareti evin karşısındaki bakkal zannederdim
Parayı verirsin eşyanı alırsın diye
Sonradan gördüm ben,
İnsanların birer birer satıldığını pazarlarda
Ben, öğretmeni çok severdim çocukluğumda
Büyüdüğümde devlet memuru olmuştu çoğu
Hayal kırıklığı yaşadım bu yüzden
Ülkeyi kalkındırmak için öğretmen olunmazmış
Büyüyünce öğrendim
Maaş artı sigorta, garanti iş, birde hafta sonu tatili için
Onca yıl okula gitmişler
Emekli öğretmenlerin birçoğu…
Ben, sanatçının “Mimar Sinan” olduğunu düşünürdüm
Büyüdüğümde sanat için soyunuyordu insanlar
Şaşırdım
Elinde kâğıt kalem olur diye bilirdim sanatkârın
Büyüdüğümde
Mikrofon vardı o ellerde...
Ben, mühendislerin ev yaptığını bilirdim
Ne çok bina yıkıldı sonradan çocuklarımızın üstüne
7 nokta 4 depremlerinde
Büyüyünce far kettim çimentodan, demirden çalındığını
Bir ömür en az elli yıl bilirdim
45 saniyede binlerce can yok oldu, gözlerimin önünde...
Ben, meclisin halkın olduğunu bilirdim
Büyüyünce öğrendim
Siyasetin içi boş vaat olduğunu
Siyasetçinin sahtekârlığını…
Egemenlik, ihaleyi alan şirketlerde idi
Büyüdükçe anladım…
Ben gazeteci oldum sonradan
Doğruları yazmak için, halkım için
Kalemimdi tek geçim kaynağım, ekmek param
Büyüyünce yaşadım
Doğru söyleyenleri kovarlarmış doksan dokuz köyden
Çok kere kovuldum bu yüzden
Sabah baskısını göremeden…
Dün, Babıâli’ye gittim kavak yelleri esmekte
Sonradan fark ettim medya kulelerini
Ve şunu öğrendim bugün
Aç bırakırmış insanı doğruluk
Gazetecilerin çoğu doyurmuş karnını yalanlarla…
Bir bebeği katil yapmıştı bu ülke
Gazeteleri kahraman
Sokak ortasında vuruluyor şimdi namuslu insanlar…
Şimdi avuçlarımı açmış yalvarıyorum
Bir camii avlusunda
Geleceğin çocukları büyümesin, büyümesin ALLAH’ım
Bu sahte, bu acımasız, bu zulüm dünyasında
Fazla değil, “BİR” günlüğüne de olsa çocukluğumu geri verseler
Hepsine helal edeceğim hakkımı, ölmeden önce…ŞENER DURMUŞ
