SEVAL&UÇKUN
’Yok anneden başka bir kucak.. Olmadı olmayacak...’
Avuçlarında kalan son nefesimle yıkadım hüznünü
Hüznün, boynuna asılı gerdanlığındı anne…
Susmazken kör gece,
Avutan ninnilerin neden sustular,
Neden çekildi damarlarımdan damlayan kanlar?
Gerçekler anlattığın masallardan çok mu uzaktalar?
Ürkmeyeyim diye,
Gözümü kapattığın her şey çıktı karşıma..
Tuzunu duydum yaşlarının dudaklarımda
Yüreğin titredi anne
Değdin,
Hazanı, mevsimi belleyen ömrüme…
Suskunluğun çınlıyor kulaklarımda
Son çığlığın asılı kaldı penceremde
Her bir sebebin aklımın gizli detaylarında...
Avuçlarında kalan son nefesimle yıkadım hüznünü
Hüznün, dizlerinde ağlayan çocuktu anne...
Derdin ya,
Tanrının elinde asa,
Adaletlidir her nasılsa
Kinin pası bile
Eridi yılların ışığında
Aşka dokundum ben,
Senden habersiz…
Açtığı derin izlerin üzerine kapaklandın
Kapattın…
Bu izler dikiş tutmaz zannederken
Sen onları nefesinle yaladın…
Avuçlarında kalan son nefesimle yıkadım hüznünü
Hüznün, bileğinden sarkan bileziğindi anne…
Bak; yürüyorum düşe kalka kelimelerin ucunda
Uyanda sıcak bir çorba içireyim avucumla.
Yüzün neden bunca beyaz?
Ellerin…
Ellerin anne…
Neden durmuyorlar yerlerinde?
Isıtayım seni, yanına beni al da,
Gerçekten uzak masallar anlatayım sana,
Gecenin koynunda…
Gülmüyorsun sen,
Neden bunca soğuk diş etlerin?
Ellerin anne…
Ellerin…
Avuçlarından akan son nefesimle yıkadım hüznünü
Hüznün, insan kılığında azraildi anne…
Erken aldı seni yanına…
ELIF SEZGIN
alıntı
