SEVAL&UÇKUN
Saçlarına takılan bir rüzgar mıydı
Bilemem
Nefesi okyanus kokuyordu belki de
Uzatıp da parmaklarımı
Dokunmaya korktuğumda gül kokulu yanaklarına
Dumanı tüten sol yanımda
Bir uğultudur ki çınlayan adını koyamadığın
Her şey
Her yer mahşeri bir telaşta
Kâinatın dudaklarında ağıt sesleri
Budur sanırım, kıyamet alameti dedikleri
İç hesaplaşmalarının tükettiği
Bitmek bilmeyen yollarda
Nasıl da tahammülsüz
İsyankâr
Nasıl da nâçardı yüreği
Artık kırılmamalıydı düşleri
Karanlığın hunhar ellerinde
Kaybolmamalıydı sevdası
Puşt gecelerin üç-beş nöbetlerinde
Terlerken avuçları
O ilk karşılaşmanın
Gözler yaşartan heyecanı eşliğinde
Şakakları zonkluyor
Gözleri kararıyordu adeta
Düğüm düğüm olmuştu da boğazı
Yutkunamamıştı bile
Gölgelerde
Bir ağustos böceği şarkılar söylüyor
Dansa çağırıyordu ısrarla
Hadi alsana beni kollarına
Durgun anların seyrindeydi zaman
Olanca hızıyla
Ona doğru sürükleniyordu duyguları
Taşkın yemiş topraklar gibi
Ya eksiliyor
Ya da çoğalıyordu farkında olmadan
Hüznün istila ettiği
O ülkeden çıkıp gelmişti
Dağbaşı ıssızlıklarına mahkum yüreğinde
Aşkın ateşi yanan adam
Bir resim karesinin tam ortasındaki kadına
Araştıran gözlerle bakarken
Şaşkınlıkla büyüdü gözleri
Hiç olmadığı kadar güzeldi sanki
Yüreği kahkahalar atıyor
Bakışları gülümsüyordu besbelli
Artık mutluluğun resmini çizebilirdi
Kadınım
Şimdi sevmek zamanı
Eylül GÖKDEMİR...
