SEVAL&UÇKUN
Günbatımında başlar özlemler. El ayak çekilmeye başlayınca bu
yalancı kentten, kalırsın baş başa bir sen, bir yalnızlığın, birde özlemlerin.
Ellerin üşümeye başlar yoksa sevgilin yanında. En büyük özlem de onadır
ya Kendini hep yarım hep eksik hissedersin. Duvarlar üstüne gelir Onun
yokluğunda. Yaktığın sigara bile senin gibidir biraz acı biraz kederli yanar.
Sonra bir şarkı tutturursun yada geliverir aklına. Söylersin ama O duymaz, istersin gelmez. Özlersin onu. Sonra bir bakmışsın iki damla yaş akmış yanaklarından ona doğru. Süzülürken yaşlar yanağından dudaklarına, öper de yollarsın o yaşları Ona. Özlemişsindir.
Sonra ardından bir sigara daha yakarsın sonra bir tane daha bir tane daha... Baktın olmuyor, bulamıyorsun bir çare atarsın kendini yatağa uyuyup kurtulmak için bu özlem acısından. Önceleri acı zannedersin ama, sonra anlarsın ki o senin sevginin ateşi, sevginde onun oksijeni. Ama bilemezsin ki her şey daha ağır daha acı olacaktır şimdi.
Kapatırsın ışığı girersin yatağa. Bir de bakmışsın bedenin yalnız, bedenin buz gibi. Ararsın beklersin bir dokunuş, bir sarılış. Uyurken duymak istersin o sıcak nefesin verdiği huzuru ama, sende bilirsin ki sağın karanlık solun karanlık. Hani alışmıştır kulakların duymak ister iyi geceler sözünü, küçücük masum bir öpücük istersin. Yalnızsın ne duyarsın ne hissedersin.
Bir serseri mayınsındır artık. İçin özlem yüklü yüreğinde bir derin yara beklersin uykuyu bir sağa bir sola dönüp. Dedim ya yalnızsın ne uykun gelir ne sızısı diner gönlünün. Uyumak için kapatırsın gözlerini gözünün önüne mutlu anlar gelir, gülümser sana. O tebessüm ettikçe senin yüzün asılır. Sonra haykırmak istersin içinden ama, olmaz. Sonra bir küfür sallarsın yalnızlığına bir isyan edersin özlemine. Kızıp durursun sonra uyuya kalırsın. Sabah kalktığında geceden kalma hüznün hala damarlarında dolaştığını hissedersin. Sonra iş güç derken uzaklaşıverir damarlarında dolaşan bu serseri hüzün. Rahatlarsın.
Ama unutmuşsundur ki, gün batımında başlar özlemler...
